.

2025(e)ko apirilaren 4(a), ostirala

Lañu

Lañu (ofizialki Laño) Trebiñuko Konderriko herria da.

Historia

Lañu

Lañuko auzunean aurkituriko ebidentziengatik ezagutzen dugu zingiretako lur hauetan Hadrosaurios bat existitu zela, duela 65 milioi urte baino gehiago, gure lurraldearen zati handi bat itsasoan murgildurik zegoenean eta gure lurraren beste zati bat padura bat zenean.

Beharbada, biztanleriaren garai garrantzitsuena goi erdi aroan eman zen, ezegonkortasun-une horietan eremutar gune batzuk agertzen baitira, eta pertsona batzuek leku horietara erretiratzea erabakitzen dute erlijio-arrazoiengatik. Kasurik ezagunena Santorkaria eta Las Gobas multzoena da, ondoren (s VII-IX) familiek okupatu baitzituzten, eremutarrak lekuz aldatuz eta zenobioak aldatuz elizak eta etxebizitza batzuk sortzeko, benetako herriak osatuz. Une horretatik aurrera, errenta handiak izan zituen, kontserbatutako hondakinen arabera. Erdi Aroaren amaieratik aurrera, garrantzia gutxituz joan zen.

Lañu

Ondasun nabarmenak

Jasokundeko Andre Mariaren eliza

Eraikin batzuen artean ezkutatuta egon arren, tenplua XIII. mendekoa da. Jatorrizko portada areto batean estalita dago, eta elizpetik sartzen da bertara. Gaur egun, elizara zuzenean sartzeko bigarren atea du arkupeak. Parrokiaren elementurik bereizgarriena antzinako Erdi Aroko elizpearen gainean eraikitako dorrea da. 1760an eraikitako obra da.

Barrualdean erretaula neoklasizista bat dago, non Jasokundeko Birjinaren irudi bat nabarmentzen den. Multzoa errematatzen duen medailoiak errukia irudikatzen du. Alboko erretaulak Payuetako Santeroen tailerrak egin zituen.

Jasokundeko Andre Mariaren eliza

Haitzuloak

1978an multzo arkeologiko izendatu ziren. Zalantzarik gabe, udalerriak duen ondare balio handienetako bat da. Bi haitzulo-multzo daude: Las Gobas eta Santorkaria. Zalantzarik gabe, inguru horretako haitzulo artifizialen kontzentrazio handienaren adibidea dira, eta lehenengo eremutar gune zabalenetakoa eta penintsularen ondoren labar-populatuenetakoa. Bi eremutar guneak banatzen dituen ibaia Laño ibaia da.

Hainbat kobazulo mota daude, ikusgarrienak elizak dira, eta tipologia horren barruan ere hainbat mota ditugu. Lañun bi azpi-tipologia daude, abside kontrajarrikoak eta abside bakarrekoak. Batzuek Afrikako iparraldeko eraginak ikusi dituzte eliza horietan, baina badirudi onartuena liturgia bisigotiko eta mozarabiar batekoak direla. VI. mendearen amaieratik VIII. mendearen amaierara bitartean eraiki zen.

Etxebizitzak edo gelaxkak. Eliza ez diren kobazulo guztiek hartzen dute izen hori, nahiz eta ez dagoen ziurtasunik erabilera bakarra etxebizitzarena izan daitekeela. Haietako batzuk hasiera batean eremutarrek okupatu zituzten, baina praktika osoak aldaketak izan zituen Gobak eta Santorkaria beren etxebizitzak, aletegiak, ukuiluak eta abar instalatzen dituzten familiek okupatu zituztenean. Okupatzaileek zein espezialistek egindako indusketa bat finantzatzeko aldi baterako kostua eta kostu ekonomikoa kontuan hartuta, litekeena da herriaren zatirik handiena etxoletan bizitzea, eta lekurik handiena dutenek bakarrik izatea zulogune bat beren etxaldearen zati nagusi gisa. Hori dela eta, ez da harritzekoa elizen kontzentrazio handia; izan ere, kuku-etxebizitzek baino kokaleku zabalagoa da eliza horiek finantzatzen dituena eta kultu-espazioen eraikuntza sustatzen duena.

Kasu gehienetan gelaxkak esaten zaie, eremutarrak zirelako ebidentzia asko daudelako. Kobazulo horien batez bestekoa 15 metro karratukoa izaten da, eta, beraz, esan dezakegu pertsona bakar batentzat pentsatuta zeudela. Zabalago batzuek gogoratzen dute eremutar batzuek ikasletzat hartzen zituztela bizimodu eremitikoa “ikasi” nahi zuten gazteak.

Erabilera osagarriak dituzten kobak. Haitzulo batzuk altueran agertzen dira, eta, beraz, eskaletatik baino ezin izan ziren iritsi. Oro har, eta barruan arrozak eta zatikatuta zeuden ebidentziak kontserbatzen direnez, biltegiei buruz hitz egiten da, non elikagaiak, uztak eta abar gordetzen ziren, lapurretatik eta animalietatik salbu.

Nekropoliak, ehorzketak, kobazuloen eguneroko okupazio erabilgarria dira. Litekeena da populazioa gaur egungo Laño herriraino joatea, nahiz eta sentimenduzko arrazoiengatik edo kokaleku zaharraren sakralizazioagatik nekropolia kobazuloetan egon. Hilobiak, gutxi gorabehera, X. eta XI. mendeen artekoak dira.

Argazki gehiago ikusteko:

https://askemikel.blogspot.com/2022/07/las-gobas-eta-santorkariako-leizeak.html

2025(e)ko martxoaren 28(a), ostirala

Villabuena-Eskuernaga

Villabuena—beste Villabuena leku izenetatik bereizi behar denean, Villabuena Araba— (ofizialki Villabuena de Alava / Eskuernaga) Arabako hegoaldeko udalerri bat da, Arabako Errioxa eskualdekoa.

Villabuena

Izena

Behinola Guardiako herrixka zen, Villaescuerna izenarekin. 1661ean hiri-titulua jaso zuen, eta herritarren eskariz Vilabuena izena hartu, Villaescuerna zelakoaz trufa egiten baitzuten inguruko herriek.

Udalak udalerrirako izendapen elebiduna hartu nahi izan zuenean, nolabaiteko eztabaida sortu zen, ez baitzegoen euskarazko izenaren forma tradizionalik. Herriari Uriona deitzea pentsatu zen, hau da, Villabuenatik mendebaleko euskalkira hitzez hitz itzultzea, Arabako zati handienean mendebaleko euskalkia hitz egin baitzen Erdi Aroan eta geroztik ere. Beste batzuek herriaren antzinako izena, Villaescuerna, oinarritzat erabiltzea proposatu zuten, eta euskal formara egokituta Eskuernaga sortu zuten; azkenean, udalak Eskuernaga hori onartu zuen euskal izen ofizialtzat. 1996ko azaroaren 20ko erabaki baten bidez hartu zen gaur egungo izen ofizial elebiduna: Villabuena de Álava / Eskuernaga.

Euskaltzaindiak zehaztu du, hala ere, euskara batuko izena Villabuena dela, eta Villabuena Araba erabili behar dela Villabuena izena duen beste herriren batekin nahasteko aukera dagoenean.

Villabuena

Historia

Herri hau antzina Guardiako herrixka bat zen, Villaescuerna izenekoa. Villaescuernako herrixka hura, beste batzuekin batera, Guardiari eman zion Antso VI.a Jakituna Nafarroako erregeak, 1164an Guardiako hiribildua sortu zuenean. Hain zuzen ere, Nafarroako Erresuma musulmanen eta gaztelarren erasoetatik babesteko sortu zuen Guardia.

Erdi Aro osoan zehar, nafarren eta gaztelarren arteko gerra eta liskarren ondorioz, Guardia erresumaz aldatu zen askotan. 1461ean, ordea, Henrike IV.a Gaztelakoak Nafarroari behin betiko kendu zizkion Guardiako hiribildua eta haren mendeko lur guztia, Villaescuerna barne. 1486an, hiribildua eta haren herrixkak Arabako Ermandadearen zati bihurtu ziren, Errege-erregina Katolikoen aginduz.

1661eko ekainaren 4an, Filipe IV.a Espainiakoak hiribilduaren pribilegioa eman zion Villaescuernari, eta Guardiaren eskumendetik independizatu zen herri hau. Herriak une hura baliatu zuen izena aldatzeko (herritarrei Villaescuerna izena itsusia iruditzen zitzaien, nonbait), eta Villabuena izena hartu zuen.

Ondasun nabarmenak

Villabuenaren erdigunean badira hainbat eraikin edo jauretxe zahar bezain dotore. Horien artean, aipatzekoak dira Indianoaren etxea eta Solanoko markesaren etxea.

Indianoaren etxea

Barroko estilokoa da, eta Santiago Matamorosen erliebe batez hornituta dago. Andres de Bençak eraiki zuen, 1608 eta 1610. urteen artean, Pedro Peciña Samaniegok aginduta. Pedro Peciña Samaniego Santiago de Compostelako arkediano eta kanonigoa zen. Indianoaren etxean bizi izan ziren Villabuenako zenbait pertsonaia karlista garrantzitsu, Francisco de Paula Rivas kasu.

Indianoaren etxea

Solanoko markesaren etxea

XVI. mendean eraiki zuten; eta ondoren, XVIII. mendean, bi hegal erantsiz handitu zuten.

Solanako markesaren etxea

San Andres eliza

1538 eta 1728. urteen bitartean eraiki zuten; hortaz, estilo bat baino gehiago du, gotikotik hasi eta barrokoraino. Ataria mendebaldera begira du, eta han jarri zuten 1693. urtean santu titularra, horma hobi batean. Erretaula nagusia Errenazimentukoa da, eta gurutzaduretan erretaula barrokoak ditu, bai eta XVI. mendeko bataiarri bat ere.

San Andres eliza

San Torkuato baseliza

Villabuenako santu zaindariari eskainia, herriaren iparraldean kokatuta dago.

San Torkuato ermita

Andre Maria baseliza

Jatorrian, Erdi Arokoa da, XIII. - XV. mendeetakoa, erromanikotik gotikorako trantsizioko garaikoa. 1959an zaharberritu zuten. Bere jatorrizko garaitik gorde ditu leihate bat, ur bedeinkatuaren pilari eusten zion hagaburutxo bat, Andre Mariaren idulkiaren azpian zegoen harrizko friso bat eta haren irudia, bai eta sarrerako atea ere, arku zorrotzekoa. Andre Mariaren irudi hori XIV. mendekoa da, eta Villabuenako Andre Maria deritzo.

Andra Mariaren baseliza

El Montecillo trikuharria

2009. urtearen amaieran Villabuenako bizilagun batek aurkitu zuen. Berehala, aurkikuntza hori aztertzen aritu ziren Javier Fernandez Eraso eta Jose Antonio Mujika Alustiza Euskal Herriko Unibertsitateko Historiaurreko Arloko kideak. El Montecillo trikuharriko korridore hilobia bi mahastiren artean dago. Arabako Errioxan dauden beste zazpien antzeko ezaugarriak ditu. Deformatuta dago, eta duela gutxi sortu zen harri pilo batek estaltzen du. Korridorerako sarrera, bi lursailak banatzen dituen horma batek ezkutatzen du. Hor kokatuta egoteari esker, egoera onean iraun du gaur eguneraino.

El Montecillo trikuharria

Tumulua hareharriz eta horien degradaziotik eratorritako hareaz osatuta dago. Ez da egitura simetrikoa; izan ere, mendebaldera luzatzen da, eta hegoaldera zein ekialdera desmuntatuta dago, ziurrenik mahastia egokitzeko lanetan. Zalantzarik gabe, azken mendeotan handitu egin zuten, toki hori soroetako harriak pilatzeko erabiltzean. Gainera, hareharri gainean finkatuta dagoenez, hezur arrastoak ia erabat desagertu dira.

Ikerketa-lanetan, pieza garrantzitsuak aurkitu eta berreskuratu zituzten, hala nola giza hezurrak (tartsokoak), hortz zati batzuk eta gazte baten lepaorno bat. Bestelako aztarna arkeologikoak ere agertu dira: kanpai-formako bi zeramika-zati (baso batena bata, eta kazola batena bestea), terra sigillata hispanikoaren bi zati txiki, eta ikatz puska batzuk.

Aurkikuntza horiek erabakigarriak izan ziren trikuharriaren ikerketan, berreskuratutako hezur hondakinetako bat C-14 bidez datatzeko erabili baitzen. Lagina Miamiko (Ameriketako Estatu Batuak) Beta laborategira bidali zuten, eta trikuharria Brontze Aroaren hasierakoa dela zehaztu zuten. Teoria hori bera sostengatzen dute Ciempozuelos motako kanpai formako zeramikazko ontzien zatiek; izan ere, beren egikeran, Kantabriako mendilerroko harpeetan estratigrafia egonkorrean aurkitutako beste batzuen oso antzekoa da. Horrek adierazten du trikuharria, gutxienez, Kalkolitoa eta Brontze Aroaren hasiera hartzen dituen aldi luze batean erabiliko zela, segur aski.

El Montecillo trikuharria

Erromatar zeramikaren zatiak aurkitu ziren burualdeko harlauzaren azpian, ganberaren barnean erorita. Horrenbestez, litekeena da egituraren kolapsoa garai klasikoaren ondoren gertatu izana, eta hain zuzen ere hil multzoa garai hartan arpilatu izana.

Ibaola harriak

Arabako Eskuernaga errealitate bihurtu du nekazari baten ametsa, mahasti bat lehortzen utzi eta bake eta meditazio gune bihurtu baitu, baita azken bizileku ere, hilerri konbentzionalak uxatzen dituztenentzat.

Ibaola harriak

Joseba Ibañezek lursail bat du Eskuernagatik kilometro eta erdira. Bere garaian mahastia izan zen, baina ez zuen berriro sartu nahi izan. Aitzitik, leku hori uztea erabaki zuen, bere irudimena harriz birsortzeko, Ibaola Harriak hilerri ez-katolikoa, eta oso bestelako planteamenduarekin pentsatua, trikuharri bat ere altxatu zuen.

Ibaola harriak

Ibaola Harriak hilerri berezia da, desberdina, hilerri erlijiosoen eta errautsen abenturaren alternatiba izan nahi duena. Estetika megalitikoan oinarrituta eta ingurunean integratuta, antzinakoan inspiratutako hileta-erritua planteatzen du.

Ibaola harriak

2012ko urtarrilean ekin zitzaion lanari, espazio berezi bat sortzeko asmoz, monumentu megalitikoak birsortuz eta lursaila birlandatuz. Ondoren, lekua hilerri ateo bihurtzeko ideia sortu zen, hasierako proiektuaren osagarri ona izan zitekeelako.

Informazio iturria: https://eu.wikipedia.org/wiki/Villabuena_Araba

2025(e)ko martxoaren 21(a), ostirala

Agurain

Agurain Arabako ipar-ekialdeko udalerri bat da, Arabako Lautadako kuadrillako burua. Herriaren izena Agurain da euskara batuan. Gaur egun ere Oñati aldeko euskaldunen artean bizirik dagoen Salbaterra izena erabiltzea ere zilegi da, batik bat historia alorreko idazkietan. Izen ofiziala, berriz, Salvatierra / Agurain da: Salvatierra gaztelaniaz, eta Agurain euskaraz. Historikoki, Hagurahin izenez ageri da 1025eko Donemiliagako goldean. 1256an, Alfontso X.a Jakituna Gaztelako erregeak Hagurahin izen zaharraren ordez Salvatierra ezarri zion, hiri forua eman zionean.

Agurain

Historia

Agurain hiria Alfonso X. Gaztelako errege “Jakitunak” eraiki zuen 1256 urtean, “Hagurahin”-go baserriaren gainean. Baserri horri buruzko lehenengo agerpen idatzia 1.025ean, San Millán de la Cogollako “Burdinsarean” aurki dezakegu.

Santa Maria plaza

1368an Nafarroako Carlos II. “Gaiztoak” errege hiri izendapena eman zion. Agurainek liskar handiak sortarazi ditu Nafarroa eta Gaztelako koroen artean bere kokagune estrategikoagatik.

San Juan plaza

1371ean Gaztelako Koroaren menpe gelditu zen erabat. 1382an Juan ll.-ak Aiarako etxeari luzatu zion Agurain “Salvatierra Konterri” moduan. Carlos I. izango da 1521ean Aguraindarrek “Komunitateen Gudan” Koroari erakutsitako atxekimenduaren ondorioz “Konterri eskubide” hori deusezteko balio duen Errege Zedula luzatuko duena. Bi urte beranduxeago, Carlos I.-ak ere “Herri Leial” izendapena emango dio. 1564-ko udaberrian izurri batek herria soildu zuen. Urte honetantxe, hain zuzen ere, abuztuaren 1ean, sute batek ia osorik erre zuen Agurain. Gaur egun ezagutzen dugun herria, berriz, ondorengo berreraikuntzaren ondorio da.

Ondasun nabarmenak

Hirigune harresiduna

Aguraingo hiribildu harresitua, Araban bere harresien artean bere historia propioa modu egokian kontserbatzen duen tokietako bat da.

XVI. mendean sute handia pairatu zuen arren, oraindik ere mantentzen du bere Erdi Aroko egitura, baita harresiak eta elizak ere; San Juan eta Santa Maria eliza gotikoak, eta San Martineko baseliza erromaniko bitxia.

Erdi Aroko harresiak

Bere kaleak jauregi barroko eta errenazentistaz beterik daude, antzinako judu-auzoa ere badu, baita merkataritzarako Olbea izeneko arkupe bereziak ere. Oraindik ere kaleek oso nabarmen mantentzen dute jaun-izaera.

Erdi Aroko harresiak

Arrameleko Atea

Arrameleko atea

Antzinako hiltegia

Etxe honetako atzealdea harresiaren zati batek osatzen du. Independentzia Gudan harategi gisa erabili zuten. Aurrealdean “Biande” hitza irakur dezakegu.

Antzinako hiltegia

Alargunen Etxea

Alargunen Etxea Aguraingo eraikin zibil zaharrena da, XIV. eta XV. mendeen artean eraikia. Litekeena da hasieran defentsarako dorretxea izatea, kokapenagatik eta beheko murruen loditasunagatik. 1564ko abuztuan Agurain suntsitu zuen sutea gainditu zuen etxe zibil bakarra izan zen, baina ez dago bere egoera orijinalean XVII. eta XVIII. mendeetan berritu egin zenez. Eraikitako euskal ondare nabarmen gisa katalogatua dago Aguraingo Hirigune Historikoaren barruan.

Alargunen etxea

Udaletxea

Aguraingo udaletxea Agurain herriko udalaren egoitza da, herrigune historikoan dagoena, eta eraikitako euskal ondare nabarmen gisa katalogatua dago. Eraikin konplexu bat da, historikoki fusionatu ziren beste hiru eraikinen multzoa, 2005eko erreforma eta errestaurazio handi batean berregina.

Udaletxea

Parterik zaharrena San Martin eliza da, Aguraingo eraikin zaharrena, eliza erromaniko bat jatorrian, 13. mendekoa. 2005eko erreformarekin, udaletxearen barruan, literalki alde guztietatik estalia eta babestua, geratu den eraikina da, salbu eta kanpai-horma, zeinak irteera duen gainetik.

Elizaren ondoan alondegia eraiki ziren, eta udaletxea edo kontzejuaren etxe zaharra, zeinaren parte bat espetxe ere bazen. Beste bi egitura hauek XVI. mendekoak ziren izatez, baina hiru eraikinek eboluzionatzen jarraitu duten, eta alondegia 1847an berreraiki zen adibidez.

Udaletxea

San Martin baseliza

San Martin eliza XIII. mendean eraiki zen, Aguraingo eraikin kontserbatu zaharrena da eta eraikitako euskal ondare nabarmen gisa katalogatua dago. Erromanikoa da, elementu protogotikoekin. Gaur egunean Udaletxeko kapera da, eta 2005. urteko erreformatik literalki udaletxearen barruan dagoen eraikina da. Literalki alde guztietatik estalia eta babestua dago, salbu eta kanpai-horma, zeinak irteera duen gainetik.

San Martin baseliza

XVI. mendera arte kontzejua biltzeko gune zen, eta 1582an erabaki zen bileretarako lokal bat egin behar zela, bilerak elizatik kanpo egiteko. Horrela beste eraikin batzuk joan zitzaizkion inguratzen ondoan, udaletxea izango zena eta alondegia, mendeekin bat egingo zutenak.

San Martin baseliza

Santa Maria eliza

Santa Maria eliza Aguraingo eraikin erlijiosoa da, eliza-gotorleku izan zena.1984an Espainiako Gobernuak kultura ondasun izendatu zuen.

XV. mendearen bukaera aldera eraiki zuten aurretiko baseliza baten gainean eta Aguraingo harresien parte izan zen. Estilo gotiko berantiarrean egina da. XVI mende hasieran ataria egin zuten eta XVII mendean sakristia. Sakristia handia da eta izkinan bakoi eder bat dauka. Kanpai-horma ere XVII mendekoa da. 1806an Manuel Antonio Carvajok egindako organoa ezarri zuten.

Oinplano errektangularra eta hiru habearte ditu, erdikoa beste biak baino zabalagoa eta altuagoa da. Burualde poligonala dauka. Mendebaldeko fatxadan hiru kofradurako kanpai-horma barrokoa du.

Santa Maria eliza

San Juan eliza

San Joan eliza Aguraingo eraikin erlijiosoa da, XV. mendean eraikia. 1984an Espainiako Gobernuak kultura ondasun izendatu zuen.

Hasiera batean gotorlekua izateko asmoarekin eraiki zuten baina1564an Agurainen izandako sute batek eliza erre zuenean eliza bihurtu zuten. XVII. mendean kanpai-horma bat eraiki zioten gurutzaduran eta ondoren kanpandorre barrokoa altxatu zuten. Koruan dagoen organoa XIX mendean eraiki zuen Juan Monturusek.

Oinplano errektangularra dauka eta estilo gotikoan eraikita dago. Eliz ataria eraikinetik kanpora irteten da eta hiru arku ditu, erdikoa nabarmen handiena. Estilo barrokoan eraikita dago.

Barnealdean altuera desberdineko hiru habearte ditu eta girola zuzen bat ere bai. Erretaula nagusia XVII. mendekoa da. Mateo Zabalak hasi zuen 1646an eta Pedro Obrelek amaitu 1660an. Erretaula barroko klasizista da. Egileorreko Ama Birjinaren XIV. mendeko irudi bat dago sakristian.

San Juan eliza

Azkarraga etxea

Azkarraga etxea Agurainen dagoen hiri-jauregia da. 1999ko uztailaren 20an, Eusko Jaurlaritzak monumentu izendatu zuen, Sailkatutako Kultura Ondasuna.

Aguraingo hirigune zaharra monumentu multzo dela aldarrikatuta dago, eta oinplanoan betetzen duen lurrak laukizuzenaren itxura dauka, nahiz eta, orubearen taiukera aldapatsura egokitzeko, ertzetan formak oso-osorik zaindu ez. Hirigunearen egitura kale paralelotan oinarritzen da, luzetara jarrita. Ertaroan eraikitako hiribilduetako etxediak luze antzekoak izaten direla kontuan izanda ere, kasu honetan nabariak dira eraikitako sakontasunen arteko diferentziak: horretara, batzuek kainua edo zanga daukate luzetarako ardatzean; etxadiok zedarriztatzeko balio duten kaleetako batera daukate pendiza beste eraikin batzuek; eta badira bi aldeetara ematen duten eraikinak ere.

Azkarraga etxea

Kale Nagusiaren eta Zapatari kalearen artean eratutako etxadi zerrendako ipar ertzean dago Azkarraga etxea. Eraikinaren kokagune den lursaila ez da erregularra, eta etxadiaren ipar aldeko ia erdia hartzen du, eta hegorantz luzatzen da Zapatari kalera ematen duen aldetik. Ipar-ekialdeko ertzean, Azkarraga etxetik hurbil samar, jabetza horrekin zerikusirik ez daukan etxebizitza eraikin bat dago, eta kalte gogorra egiten dio Azkarraga etxearen ikus eremuari.

Azkarraga etxearen taiukerak agerian uzten du eraikin jarea dela, eta, beraz, eraiki zen garaitik aurrera ez dela bere itzulinguruko lur azaleran ezer eraiki. Ezaugarri hori da, hain zuzen, hirigune zaharreko gainerako eraikinetatik bereizten duena. Hala ere, eraikina kokatuta dagoen lursailaren egungo mugaketa ez dator bat hasieratik eraikinaren menpekoak izan ziren lurrekin. Badirudi eraikinari lotuta dauden eremurik zaharrenak, batetik, mendebaldera dagoen terraza dela, antzinako garaietan kainoa izan zen partearekin bat datorrela ematen baitu, eta bestetik, lorategia, Kale Nagusiko antzinako sailak hartzen ditu eta. Higiezin horri erantsi zaizkion gainerako lurrak, ordea, jabeek gerora eskuratutako aldameneko eraikin sailen ondorioz gehitu zaizkio.

Azkarraga etxea

Begoñatarren etxea

Begoñatarren etxea Agurainen dagoen hiri-jauregia da. 1993ko apirilaren 20an, Eusko Jaurlaritzak monumentu izendatu zuen, Sailkatutako Kultura Ondasuna.

XVI. mende bukaera eta XVII. mende hasieran egindako eraikina, euskal jauretxe estilokoa. Orubea, errektangulu formaduna da, ez erabat perfektoa. Hiru solairu ditu eta ganbara bat teilatu azpian. Teilatuak, bi aldetara jotzen du eta gailurra, berriz, aurrekaldeari begira dago. Etxegintzarako erabilitako osagaia, batez ere, harria da, zenbaitetan landua eta ez hain landua beste zenbaitetan. Horrez gainera, azpimarratu egin behar da zuraren eta burdinaren erabilera ornamendurako osagaietan. Etxeak lorategiak ditu eraikinaren atzekalde eta ezkerraldean.

Begoñatarren etxea

Pedroko Klaratarren Komentua

San Pedro komentua, Klaratarren ordenakoa, Aguraingo eraikin bat da, komentua bera eta eliza bat hartzen dituena. Bere aurrealdeak Harakin kalera ematen du, eta atzealdean eraikinak bat egiten du herrigune historikoko harresiarekin.

Beata edo doatsuak esaten zitzaien emakumezko erlijiosoak baziren Erdi Aroko Agurainen. 1446. urtean, etxe baten dohaintza jaso zuten, eta komunitatea eratu zuten bertan. 1564. urteko sutean suntsitu zen, eta monjak San Martin baselizan bizitzen jarri ziren.

1611. urtean emakumezko hauek Klaratarren ordenarekin bat egin zuten[. Aldi berean, baimena eskatu zuten harresiaren parte bat okupatzeko, bertan leihoak irekitzeko, eta baratze bat eta putzu bat egiteko: horrekin hasi zen egungo eraikinaren historia. Komentuari itsatsitako elizaren eraikuntza 1679. urtean hasi zen eta sei urte iraun zuten.

San Pedroko Klaratarren komentua

21. mendean monjek gozokiak egiten dituzte, eta bisitak eta egonaldiak antolatzen dituzte.

Elizak hiru nabe ditu, erdikoa alboetakoak baino zabalagoa, eta ez da gainaldetik nabarmentzen. Azpimarratzekoak dira inposta gaineko arkua duen erdi puntuko sarbidea eta Aguraingo armarria. Elizarik badagoela adierazten duen elementu bakarra harresiaren gainean eraikitako kanpai-horma da. Harlanduz egina dago, kanpaientzako bi hutsarteekin, eta frontoi triangeluarraz errematatzen da.

San Pedroko Klaratarren komentua

Olbeak

Aguraingo Olbeak Arabako herri honetako arkupe berezi batzuk dira, San Juan plazako eta Zapatari kaleetako arkitekturan integratuak, Aguraingo Hirigune Historikoan.

Eraikitako euskal ondare nabarmen gisa katalogatua dago multzo jakin hau, eta Aguraingo San Juan plazako 1. zenbakitik 8.era hartzen du plazaren parean, eta jarraian iparralderantz eta gorantz geratzen diren Zapatari kaleko 1., 5., 7., 9., 11 eta 13.a zenbakiak hartzen ditu. Beste olbea multzo bat badago Agurainen, Andra Mari plazako olbeak, baina beste horiek desberdinak dira: arkupe hutsa dira, teilatuarekin, non eta San Juan eta Zapatariko olbeek gainean etxe eraikiak dituzten.

Olbeak

Agurainen euskara desagertu ondoren ere, bertako gaztelanian olbeas esaten zitzaien elementu hauei, eta euskarazko hitza dira berez: ohol-beheak dira olbeak, oholez egindako arkupeak baitira azken batean.

Olbeak

Obdulio Lopez de Uralderen artelanak

Sorginetxe trikuharria

K.a. 2.500. urtearen inguruko trikuharria, Arrizalan kokatua. Arabako Lurralde Historikoko behe-lurretako trikuharrien taldearen barruan sailkatua.

Sorginetxeko trikuharria Arrizalaren alboan dago kokatuta, Aguraingo hegoaldean, eta Neolitoan eraiki zuten. Garai hartan, artzainek horrelako eraikuntzetan lurperatzen zituzten hildakoak, eta XIX. mendearen amaierako indusketetan aurkitutako hezur-aztarnak dira horren adierazgarri argienak.

Ganberak 6 harlauza ditu osagai. Euretako bat jausi egin da, eta beste harlauza handiago batek estaltzen du. Trikuharri horren inguruko kondaira asko daude, eta, euretako baten arabera, sorginek eraiki zuten. Beraz, izen hori darama gaur egun.

Sorginetxe trikuharria

Informazio iturriak:

https://eu.wikipedia.org/wiki/Agurain

https://agurain.eus/eu/udalerria/turismoa

https://www.c2.nekar.com/eu/informacion-general/?localidad=37